Πραγματικά το λάτρεψα και μετά το μίσησα και δεν ήθελα να το ακούσω ποτέ ξανά», είπε ο τραγουδιστής των Radiohead.

Οι Radiohead θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν κάνει συνήθεια να γράφουν αποκλειστικά για τους εαυτούς τους.

Παρόλο που σίγουρα εκτιμούν τις χιλιάδες θαυμαστές που τους ακολουθούν σε κάθε συναυλία, κανένα από τα άλμπουμ τους δεν έχει σχεδιαστεί απαραίτητα για να αποσπάσει τα εύσημα των κριτικών, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν άλμπουμ αραιά και χωρίς ιδιαίτερη προώθηση.

Ενώ ο Thom Yorke πάντα απολάμβανε να αλλάζει τα δεδομένα με κάθε νέο project του συγκροτήματος, η παραγωγή του «Hail To The Thief» (2003) αποδείχθηκε εξαντλητική για εκείνον.

Κοιτάζοντας την κατεύθυνση που πήραν οι Radiohead, το έκτο άλμπουμ τους μοιάζει με μία μικρή οπισθοδρόμηση στην καριέρα τους.

Όχι απαραίτητα σε δημιουργικό επίπεδο, αλλά μάλλον από άποψη ενορχήστρωσης. Σε σύγκριση με την περίοδο που οι Radiohead μεταμορφώνονταν σε μουσικά cyborgs μπροστά στα μάτια μας με το «Kid A» (2000) και το «Amnesiac» (2001), στο «Hail To The Thief» προτίμησαν τις δυνατές κιθάρες για πρώτη φορά μετά από καιρό, καθώς και πιο φυσικά όργανα σε τραγούδια όπως το «2+2=5».

Ωστόσο, ακούγοντας το άλμπουμ συνολικά, έχεις την αίσθηση ότι προσπαθεί να συνδυάσει και τα δύο στυλ του ήχου τους κάτω από την ίδια στέγη, κάτι που δεν οδηγεί πάντα στο ιδανικό αποτέλεσμα.

Αντί να δουλεύουν αρμονικά οι δύο μουσικοί έρωτές τους και να αλληλοσυμπληρώνονται οι παλαιότερες και οι νεότερες μουσικές προτιμήσεις τους, υπάρχουν αρκετά σημεία στον δίσκο όπου παρατηρείται μία απότομη αλλαγή ρυθμού και διάθεσης, πριν τα πάντα αλλάξουν ξανά.

Αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει σειρά των τραγουδιών. Όσο σπουδαίες και να ήταν οι ηχητικές ιστορίες που δημιουργούσε το συγκρότημα σε προηγούμενα άλμπουμ, όταν ακούς σύγχρονα κλασικά τραγούδια το «There There» και το «Sail To the Moon» δίπλα στους ψυχρούς ήχους του «Backdrifts», κάτι δεν πάει καλά.

Για τον Thom Yorke, το τελικό στάδιο της ολοκλήρωσης του «Hail To The Thief» ήταν πραγματικά εφιαλτικό.

Όπως δήλωσε: «Η δημιουργία αυτού του δίσκου ήταν πολύ διασκεδαστική, αλλά η αποπεράτωσή του ήταν ένας εφιάλτης. Ήταν φρικτό. Όλα ήταν αυθόρμητα και στη μίξη, όλα πήγαν στραβά…».

«Πραγματικά το λάτρεψα και μετά το μίσησα και δεν ήθελα να το ακούσω ποτέ ξανά», ανέφερε.

Αυτό ίσως οφείλεται και στο γεγονός ότι το άλμπουμ είναι λίγο πιο φουσκωμένο από άλλες δουλειές των Radiohead.

Ως ένα από τα άλμπουμ τους με τη μεγαλύτερη διάρκεια μέχρι σήμερα, το «Hail To The Thief» (θα μπορούσε να είχε ωφεληθεί αν κάποια κομμάτια είχαν αφαιρεθεί από το tracklist και γίνονταν B-sides.

Εφόσον ήδη είχαμε την ανάποδη εκδοχή του «I Will» στο «Like Spinning Plates», στη νέα εκδοχή φαίνεται περισσότερο ότι το συγκρότημα δουλεύει με παλιές ιδέες αντί να προχωράει μπροστά.

Ό, τι κι αν συνέβη τελικά, οι Radiohead διόρθωσαν το πρόβλημα με περίσσιο ζήλο στον επόμενο δίσκο τους.

Από το πρώτο λεπτό του «In Rainbows» (2007), το συγκρότημα βρήκε την τον ιδανικό συνδυασμό ανάμεσα στους δύο ήχους του, προσφέροντας δέκα τραγούδια όπου κάθε ένα ακούγεται σαν ένα διαφορετικό μουσικό πείραμα, με όλα τα μέλη των Radiohead να δουλεύουν μαζί για να δημιουργήσουν ένα μοναδικό ηχητικό τοπίο.

Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι το «Hail To The Thief» είναι ένα κακό άλμπουμ.

Ενώ σίγουρα βρίσκεται ένα σκαλί πιο κάτω από το «OK Computer» στα μάτια του κόσμου, οι Radiohead εξακολουθούν να δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να φέρουν φρεσκάδα σε κάθε τραγούδι, δίνοντάς σου την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μαζί τους στο στούντιο ενώ ηχογραφούν.

Δεν είναι όλα τέλεια, αλλά για ένα συγκρότημα όπως οι Radiohead που έχει κατακτήσει τη μουσική σκηνή, είναι αξιοθαύμαστο που συνεχίζει να παίρνει ρίσκα.